Σημείωμα του ζωγράφου


Επισκεπτόμενος μαζί σας, αυτή την αναδρομική έκθεση έργων μου, αισθάνομαι να έχω εναποθέσει στους πίνακές μου το φοβερό παραμύθι που με τρόμαζε και με σαγήνευε κάποτε, καθώς μικρό παιδί προχωρούσα στην εφηβεία της γνώσης και της εμπειρίας αργότερα.
Κινούμενη μέσα στον χρόνο η συνείδησή μου, αποθησαύριζε εντυπώσεις, εμπειρίες, εικόνες (μεγάλωσα ανάμεσα στους μαύρους ογκόλιθους του αρχαιολογικού χώρου της Τίρυνθας, στα μαύρα χρόνια της κατοχής). Συνακόλουθα μου έδωσαν το εκφραστικό υλικό στη δουλειά μου και διαμόρφωσαν τη στάση μου απέναντι στη Ζωή και στην Τέχνη. Ψυχανεμίσματα πέρασαν στα τελάρα μου που τα έκαναν μαγικούς καθρέφτες που δείχνουν το μέλλον χωρίς φιλολογικές και ηθικές περιγραφές.
Αναπόδραστα λοιπόν την πρώτη εκείνη περίοδο, ο ζωγραφικός μου χώρος κυριαρχείται από μια μετάλλινη χρωματική υφή και από βαριές αιωρούμενες φόρμες που μεταβιβάζουν, μέσα απ' αυτόν, ένα αίσθημα αγωνίας και λανθάνουσας απειλής: για κάτι που πρόκειται να συμβεί...
Φόβος λοιπόν; Άγχος; Γιατί όχι! Σωτήριες και δημιουργικές αυτές οι κινήσεις της ψυχής, αν μπορείς να τις μετουσιώσεις σε ζωγραφικά χαρίσματα, πέρα από όποια θεματογραφία. Έτσι, με το τέλος της δεκαετίας του '70, ολοκληρώνεται θα έλεγα, μια ενότητα έργων που θα μπορούσε να έχει τον γενικό τίτλο η Απειλή.
Ο σωτήριος φόβος ακινητοποιείται, πετρώνει και μαζί του πετρώνουν η θάλασσα, τα δέντρα, τα πουλιά. Το αντικειμενικό στοιχείο στη ζωγραφική μου βρίσκει, πιστεύω, καίρια το στόχο του. Γίνεται σκληρότητα από έλλειψη συμμετοχής. Τα χρώμματα, μεταλλικά, σαν πριν λίγο να καίγανε, μα τώρα πάγωσαν μαζί με άσπρα προσκυνητάρια, σαν γίγαντες αλλοτινοί που πέτρωσαν κι αυτοί. Έτσι περνάμε στην ενότητα Ο Πέτρινος Κόσμος, που διαρκεί όλη τη δεκαετία του '80 και καθορίζει τον εκφραστικό μου χώρο και τον εντάσσει μέσα στο σύγχρονο ρεύμα του υπερρεαλισμού.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι αυτό το πέτρωμα μπορεί να οφείλει περισσότερα σ' εκείνους τους οχυρωματικούς ογκόλιθους των κυκλώπειων τειχών της Τίρυνθας, ή ακόμα, στον κρυμμένο γλύπτη μέσα μου, παρά σε μια, δήθεν, κοινωνική ή οικολογική κριτική. Καμιά τέτοια διάθεση και κανένα μήνυμα δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις μου, ενσυνείδητα τουλάχιστον.
Τα επόμενα έργα, από την αρχή της δεκαετίας του '90, αφήνουν τον πέτρινο κόσμο και ανοίγουν στοχαστικά και ήσυχα, με ακόμα πιο αραιωμένα υλικά, περιορισμένη κλίμακα χρωμάτων και χαμηλούς τόνους, τη μεγάλη νεοκλασσική πόρτα προς την ασάφεια, το μόρφωμα, μέσα σε χώρους μουσειακούς, δοσμένους με σατανική ακρίβεια γραμμικού αρχιτεκτονικού σχεδίου, παραπέμποντας σε αρχαίες αξονικές εποχές, που συμπλέκονται με σύγχρονες μορφές, όχι βέβαια για να αναμετρηθούν με αυτές, αλλά για να μας θυμίζουν πως ο πολιτισμός προχωρεί με βήματα μικρά ή μεγάλα, που το καθένα τους, όμως, πρέπει να είναι τουλάχιστον ισοδύναμο του προηγούμενου.
Όλος αυτός ο Σιωπηλός Κόσμος συγκροτεί την τρίτη ενότητα της εργογραφίας μου που μου έδωσε την ευκαιρία να σκύψω στην άλλη μου αγάπη: το αρχιτεκτονικό γραμμικό σχέδιο. Αναρωτιέμαι αν πίσω από αυτό, μαζί με τον κρυπτογλύπτη, λανθάνει κι ένας χαράκτης.
Στη συνέχεια αυτής της 40χρονης πορείας κουρασμένος, ίσως, από την αυστηρή, την ψιμυθισμένη γραφή που μας έρχεται από την ένδοξη εποχή του σουρρεαλισμού, και αφού έχω διατηρήσει το δικαίωμα μιας εκφραστικής ελευθερίας χωρίς αναστολές, τολμώ, κατά τα μέσα της δεκαετίας του '90, να κάνω μια αποφασιστική στροφή προς τη μεγάλη παράδοση της Δυτικής Τέχνης, για την οποία η απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής κατέχει την ανώτατη θέση: το γυμνό σώμα δείχνει το ιδεώδες του ανθρώπου. Μέχρι τότε έβλεπα τον άνθρωπο από απόσταση, μέσ από μια γενίκευση, αλλά και το πνεύμα των μύθων που περιγράφουν γενικούς συνειρμούς. Τώρα τον διασπώ και τον πλησιάζω ως άτομο στην συνηθισμένη καθημερινότητα του, διαβάζω τη δική του ιστορία και γραφω την ιδιωτική του παρουσία. Με την έννοια των παραπάνω η ενότητα αυτή θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο Σωματογραφίες.
Τέλος ακολουθούν οι Ανδριάντες. Μια ενότητα που θέλει τις μορφές στημένες πάνω σε βάθρα. Έχει λεχθεί οτι η Τέχνη είναι αδιάφορη, ουδέτερη και συχνά ειρωνική. Το έργο Τέχνης ως δημιουργία αυτάρκης και αρμονικά περίκλειστη, προσφέρει μια σχέση νόμιμη με το αβέβαιο, το προβληματικό, αλλά και μια έλλειψη αρμονίας με τους τωρινούς κοινωνικούς όρους μας. Και εδώ είναι η αμφισβήτηση: μπορούμε να παίρνουμε στα σοβαρά όλες τις ιδέες και όλες τις αξίες που είχαμε, με τη σοφία μας, καθιερώσει και ανεβάσει σε βάθρα; Θα' θελα να μπορούσα να απαντήσω με αυτά τα αγάλματα, με το ειδικό του βάρος το καθένα, που το κεφάλι τους, το κέντρο των αποφάσεων, είναι σχεδόν αόρατο, αλλού μόλις αχνοφαίνεται μια γραμμούλα περιγραφική και αλλού είναι κομμένο στη μέση...
Σ' αυτή την απαρχή ενός μεγάλου ονείρου, καλώ απλά τον θεατή να γίνει συνδημιουργός με το να τελειώσει το έργο μέσα του και μόνος του.


Βασίλης Κελαϊδής


                                                                              *    *    *
ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΛΑΪΔΗ

Της διακεκριμένης Τεχνοκριτικού ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΚΑΛΟ



Η χρησιμότητα της κριτικής ισχύει για περιπτώσεις σαν του Β. Κελαϊδή. Επειδή βοηθάει για να ενισχυθεί ο ίδιος στο βήμα που έκανε με τη δουλειά του, αλλά και για να φανή ποιο γενικώτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο δρόμος που ακολούθησε.
Είχα δει για πρώτη φορά έργα του στη γκαλερί “Άστορ”, όταν με άλλους τρεις Χανιώτες ζωγράφους, τον Γ. Κουνάλη και τον Β. Ζαχαράκη, είχαν οργανώσει την πρώτη ομαδική έκθεσή τους στην Αθήνα.
Εκείνη η έκθεση μου είχε κάνει εντύπωση, για την ποιότητα και το ενδιαφέρον που παρουσίαζε. Από πείρα γνωρίζω πόσο κι αυτό ακόμη είναι δύσκολο, για ζωγράφους που ζουν μακριά από το κέντρο και στερούνται έτσι τον έλεγχο και την ατμόσφαιρα διακίνησης ιδεών που αυτόματα υπάρχουν εκεί που βρίσκεται συγκεντρωμένη καλλιτεχνική ζωή.
Σύντομα κατόπιν, έμαθα οτι η προσπάθεια τους δεν ήταν ξεκομμένη. Οι ίδιοι ενεργά, είχαν μετάσχει στην οργάνωση της Παγκρήτιας έκθεσης και αργότερα στην συγκέντρωση και την έκθεση Βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων στα Χανιά από το σύλλογο “Χρυσόστομος”. Γενικά τον τελευταίο καιρό, η προσπάθεια για την αναζοπύρωση της καλλιτεχνικής κίνησης στην Κρήτη εκδηλώνεται με την μετάκληση καλλιτεχνών από την Αθήνα για εκθέσεις, με το ενδιαφέρον για τους Κρητικούς ζωγράφους και γλύπτες που δρουν στην Αθήνα και στο εξωτερικό, με την αύξηση της τάσεως των νέων για καλλιτεχνικές σπουδές. Συνάρτηση αυτών των φαινομένων πρέπει να γίνει προς δύο κατευθύνσεις. Το τουριστικό κύμα που πλημμυράει την Κρήτη αφήνοντας κάθε τόσο και περισσότερους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών από όλο τον κόσμο, εγκατεστημένους στα χώματά της, υπογραμμίζει αναμφίβολα και για τους Κρητικούς την σημασία που μπορεί να πάρει ο τόπος τους σ' αυτούς τους τομείς. Με έναν κατάλληλο προγραμματισμό η Κρήτη θα μπορούσε να γίνει ένα διεθνές πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και θα μπορούσε ακόμη, με μια δημιουργική ώθηση στην αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της, της ιστορίας και της παράδοσής της, να προβάλλει τον ρόλο της συγκεντρώνοντας διασταυρώσεις συγχρόνων καλλιτεχνών και πνευματικών ρευμάτων.
Από την άλλη μεριά η κοντινότερη παράδοσή της που πλούτισε τον Ελληνικό χώρο με κορυφαία ονόματα σε όλους τους τομείς, δεν είναι μακρυνή και δεν έχει σβύσει η ενέργειά της. Στην ζωγραφική, πυρήνες μέσα στην Κρήτη αντέχουν όπως μας το δείχνει η περίπτωση του Φανουράκη, όπως μας το έδειξε η περίπτωση της Φιοράκη. Έτσι η κίνηση που παρατηρείται σήμερα σε αυτόν τον τομέα δεν είναι αποσπασμένη από μια συνέχεια και από ένα περιβάλλον.
Όμως με τις συνθήκες της σημερινής εξέλιξης της τέχνης δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πρόβλημα που οπωσδήποτε ισχύει για όσους νεώτερους θέλουν να μείνουν και να δουλέψουν στον τόπο τους.
Όπως έχουν αυτήν τη στιγμή τα πράγματα και ανεξάρτητα από τις δυνατότητες που διαβλέπομε, δεν λείπει μόνο η ενημέρωση και η παρακολούθηση. Από την Ελλάδα λείπει βαθύτερα το υπόστρωμα που δημιουργείται από την παιδεία και την αγωγή γενικά του κοινού. Από την επαρχία ακόμη περισσότερο. Καμμία τέχνη, κανενός είδους, δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς κοινό. Και κοινό, όχι μόνον φιλότεχνων, αλλά κόσμου που συμβαδίζει με την τέχνη του, που την δέχεται και την τροφοδοτεί σαν δική του έκφραση. Οι προωθήσεις της σημερινής τέχνης δεν είναι κατά κανένα τρόπο ανεξάρτητες από το στάδιο αναπτύξεως και το σύμπλεγμα δομών της σημερινής πραγματικότητας. Εδώ βέβαια πρέπει να λογαριάσωμε και τις συνθήκες που συγκροτούν την πραγματικότητα ζωής σε κάθε τόπο. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να μείνουμε ουραγοί. Το αγωνιώδες αυτό ερώτημα που ισχύει για όλες τις χώρες που ακολουθούν από διάφορες η καθεμιά, αποστάσεις, την εξέλιξη, γίνεται συγκεκριμένη προσωπική αγωνία όταν το μεταφέρωμε στην Ελληνική επαρχία που νοιώθει να υπολείπεται με συχνότητα δονήσεων τουλάχιστον ακόμη και από την Αθήνα.
Θα ήθελα να κανωμε μαζί με τους αναγνώστες μου ωρισμένους συλλογισμούς. Αν η σημερινή τέχνη έχει σαν πρώτο της γνώρισμα αυτήν την αντιστοιχία, τότε η απλή παρακολούθηση των μορφών της μας αφήνει εκτός της ουσίας της. Ουραγοί μπορούμε να είμαστε, και με επιτυχία, όσο η τέχνη αφορούσε κυρίως στην αισθητική και η τελειοποίηση των μορφών μπορούσε να μας απασχολήση σαν αυθύπαρκτος στόχος. Δεν συμβαίνει αυτό σήμερα. Η μορφή αποτελεί το όργανο, τη γλώσσα για να μιλήσουμε.
Απαραίτητο είναι και πάλι να κατέχωμε τη γλώσσα -ας μη γελιώμαστε- αλλά στόχος είναι τί θα πούμε μ' αυτήν σημαντικό. Ποιά είναι λοιπόν τα σημαντικά; είπαμε πιο πάνω για την αντιστοιχία της σημερινής τέχνης με την πραγματικότητα αλλά καθορίσαμε επίσης πως αυτή η πραγματικότητα αποτελεί ένα σύμπλεγμα δομών. Πάει επομένως πολύ βαθύτερα από μιαν επιφάνεια φαινομένων. Από αυτό το σύμπλεγμα δομών βρισκόμαστε μακριά τάχα: Η στάση μας απέναντι στον κόσμο και η θέση μας μέσα σ' αυτόν, το πολύπλοκο σύστημα που τις καθορίζει, οι διαπιστώσεις μας γι' αυτο σκληρότερες σε συνεπεία καμμιά φορά για όσους βρίσκονται στ' άκρα του, οι προοπτικές μας οι πιο προσωπικές και οι σχέσεις μας προς όλες τις διαστάσεις που καθορίζονται απ' αυτό, η αποξένωσή μας και το είδος της συμμετοχής μας στην διάπλαση του σημερινού διεθνούς περιβάλλοντος, δεν καθορίζουν σήμερα και τον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη; Καθένας με τα δικά του δεδομένα μπορεί να το νιώσει και να το σκεφτή. Γι' αυτό μιλώ πρώτα για παιδεία, επειδή αφορούν στην ευαισθησία και στην κρίση που μ' αυτές μπορούμε να δώσουμε το νόημά τους και στα λίγα και στα πολλά. Μ' ένα λόγο όλοι είμαστε σύγχρονοι γιατί τα όσα μας συμβαίνουν είναι μέρος μιας κοινής λειτουργίας και μας διαπλάθουν μέσα στην ίδια δομή, όποια κι αν είναι η μορφή που εκδηλώνεται για τον καθέναν.

Ο κίνδυνος για την τέχνη ενός μικρού τόπου σήμερα είναι διπλός. Και είναι επικίνδυνος έλλειψις αυτοσυνείδησης και συνείδησης. Ο ένας είναι, να μείνει περιορισμένη σε στερεότυπα, ο άλλος είναι να ακολουθήση πρότυπα επιφανειακά που ο ήχος τους δεν περνάει πιο μέσα από το εγκεφαλικό και το φιλολογικό. Ανάμεσα απ' αυτές τις συμπληγάδες περνάει και διαφεύγει η ζωγραφική του Β. Κελαϊδή. Φοβόμουν πολύ μετά την επιτυχία της πρώτης του έκθεσης. Είναι δίκοπο μαχαίρι καμιά φορά. Μπορεί να οδηγήσει στην επανάληψη ή στο ψεύτισμα με προωθήσεις επιφανειακές. Ο Β. Κελαϊδής όμως στην δεύτερη παρουσίαση του στη γκαλερί Άστορ παρουσίασε μια δουλειά και πιο πλούσια και πιο στερεά. Ο πετρωμένος κόσμος που καθορίζει τον εκφραστικό του χώρο, και τον εντάσσει μέσα στο ρεύμα του σύγχρονου υπερρεαλισμού, απλώνεται τώρα.

Το τοπίο της αποξένωσης δεν είναι πια μόνο οι τεράστια μεγενθυμένες πέτρες που σαν μετεωρίτες βαραίναν τη γη, με την ξένη, σκληρή ύλη τους βρίσκεται σε κάθε γύρισμα της ματιάς. Η θάλασσα και τα δένδρα είναι πετρωμένα. Ο άνθρωπος, που μοιάζει να ανήκει σε άλλο χρόνο με το είδος της αποδομής του και με το είδος της κίνησής του που δείχνει παράδοξη την παρουσία του, την απουσία του πιο απτή.
Ο αντικειμενικό στοιχεία στη ζωγραφική του βρίσκει καίρια τον στόχο του. Γίνεται σκληρότητα από έλλειψη συμμετοχής. Τα χρώματα μεταλλικά σαν πριν λίγο να καίγανε μα τώρα πάγωσαν κι ακινήτησαν σφηνώνοντας ανάμεσά τους τ' άσπρα προσκυνητάρια. Σα γίγαντες αλλοτινούς που πέτρωσαν κι αυτοί.
Η αλήθεια αυτών των συμβόλων συνδυάζοντας βίωμα και προβολή, καθώς ελέγχεται όταν η ποιότητα υποστηρίζει την δραστικότητα, και το είδος της δραστικότητας αιτιολογεί το είδος της ποιότητας μου έδειχνε οτι δεν μπορούσα να τα αναφέρω απλώς σε μιαν ευστοχία ευρημάτων θεματολογικών. Ήταν πολύ ουσιαστικότερα θρεμμένα. Τότε ο Κελαϊδής μου είπε οτι τα αποκεφαλισμένα, χτισμένα δεντρά του είναι οι πορτοκαλιές που ασβεστώνουν στην Κρήτη, τα προσκυνητάρια τα ήξερα κι όλα, ο άδειος πάγκος και τ' αγάλματα με την τόση απουσία απ' τις πλατείες της πόλης, που καθώς άλλαξε η ζωή μένουν έτσι έρημε, και πως η ζέστη κάνει καμιά φορά τη θάλασσα να μοιάζει με τους πετρωμένους κυματισμούς σβυσμένης λάβας. Η οπτική ολόκληρη λοιπόν ήταν δοσμένη από όψεις πραγματικές της Κρήτης. Το σκληρό από την κατάματη αυστηρότητα, το γιγάντιο, βγαλμένο από την προοπτική του λίγου.

Είπα λοιπόν, αυτός ο νέος άνθρωπος έρριξε βόλι κατακούτελα στο πρόβλημα, όπως άλλοτε οι καπετάνιοι των βουνών της Κρήτης.
Το σύγχρονο είναι μέσα μα και οι μορφές είναι το υλικό για να πλάθωμε οτι βρίσκεται μέσα μας. Δεν μπορεί να' ναι κούφιες όσες σηκώνουν το βάρος μας. Και πρέπει να είναι ζησμένες οι μορφές, να δένουν με τα χέρια μας, για να μπορούμε να τις σηκώσουμε. Όταν τις βάλλωμε στο έργο μα, είναι μαζί, εκείνες και μεις, ένα. Γιατί μας έχουν δώσει το σχήμα τους και μέσα σ' αυτό έχουμε πλάσει την συμπεριφορά μας. Κι εκείνες πάλι εμείς τις αφομοιώνομε, οποίο εμείς να γίνονται κάθε φορά ότι πραγματικά μπορούμε να είμαστε και οι ίδιοι. 



                                                              *    *    *
ΒΑΣΊΛΗΣ ΚΕΛΑΪΔΗΣ


1938 Γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης. Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. μέχρι το 1960 και ψηφιδωτό μέχρι το 1962.
1974 Πρώτη ατομική έκθεση στη γκαλερί ASTOR, στην Αθήνα. Ομαδική έκθεση στη γκαλερί CNA, στο Σικάγο των Η.Π.Α..
1976 -Χορηγία του Ιδρύματος FORD
-Συμμετοχή στην 11η Μπιεννάλε Αλεξάνδρειας. Ά Βραβείο Ζωγραφικής.
-2η ατομική έκθεση στη γκαλερί ASTOR, στην Αθήνα.
-Συμμετοχή στην έκθεση "Πανόραμα Ελληνικής Ζωγραφικής" στο μουσείο AM OSTWALL στο Ντόρμουντ της Γερμανίας.
-Ομαδική στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ στην Αθήνα.
-3Η ατομική έκθεση στον Φιλολογικό Σύλλογο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, στα Χανιά.
1977 Συμμετοχή στην έκθεση "Σύγχρονη Ελληνική Ζωγραφική" στη Βαρσοβία και την ίδια χρονιά στο Βουκουρέστι.
1978 -Ομαδική έκθεση στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στην Αθήνα.
-Συμμετοχή στη διεθνή έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής στο μουσείο GRAND PALAIS στο Παρίσι.
1979 -4η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΩΡΑ στην Αθήνα.
-Ομαδική έκθεση του μουσείου Βορρέ στην ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ στην Αθήνα.
-Ομαδική έκθεση με τίτλο "Εικαστικές Μεταπλάσεις" στη γκαλερί ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ στην Αθήνα.
1982 -5η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ στην Αθήνα.
-Ομαδική έκθεση με τίτλο "Το νέφος πάνω απ' την πόλη" στη γκαλερί ΩΡΑ.
1983 -Ομαδική έκθεση με τίτλο "Φυσιογνωμία της Μεταπολεμικής Τέχνης στην Ελλάδα" στη γκαλερί ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ στην Αθήνα.
-6η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗ στο Ηράκλειο Κρήτης.
1985 Συμμετοχή στην έκθεση "Μνήμες - Αναπλάσεις - Αναζητήσεις" στην ΕΘΝΙΚΗ    ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ στην Αθήνα.
-Ομαδική Κρητών στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ του Δήμου Αθηναίων.
-7η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ στην Αθήνα.
1986 -8η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΙΝΤΕR ΑRΤ στη Στουτγκάρδη.
- Ομαδική έκθεση στη γκαλερί ΙΝΤΕR ΑRΤ στη Στουτγκάρδη.
1987 -Ομαδική έκθεση στην ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ στην Αθήνα.
-9η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΜΥΛΩΝΟΓΙΑΝΝΗ στα Χανιά.
1988 -10η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΩΡΑ στην Αθήνα.
-Συμμετοχή στην έκθεση με τίτλο "Ελληνική Ζωγραφική 1968-1988 στους χώρους της Ε.Ο.Κ." στις Βρυξέλλες.
1989 -11η ατομική στην γκαλερί ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.
- Συμμετοχή στην έκθεση "Η Τέχνη Ενάντια στον Ρατσισμό" στο Βανκούβερ.
1990- Ομαδική έκθεση στη γκαλερί KARGADOS  στη Ζυρίχη, Ελβετία.
1991 -12η ατομική στην γκαλερί ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ στον Πειραιά.
1993 -13η ατομική στην γκαλερί ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΑΘΗΝΩΝ.
1993 -14η ατομική στην γκαλερί Β.ΜΥΛΩΝΟΓΙΑΝΝΗ.
1994 -Ομαδική έκθεση στο "ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗ".
1995 -15η ατομική στην γκαλερί "ΠΡΙΣΜΑ" στην Λειβαδιά.
1998 -16η ατομική στην γκαλερί ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ στην Αθήνα.
1999 -Απονομή περγαμηνής "Τιμής Ένεκεν"από το Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών.
2000 -17η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΜΥΛΩΝΟΓΙΑΝΝΗ στα Χανιά.
2003 -18η ατομική στην γκαλερί ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ στην Αθήνα.
2003 -19η ατομική στην γκαλερί "ΤΖΑΜΙΑ ΚΡΥΣΤΑΛΑ" στα Χανιά.
2006 -20η ατομική έκθεση στη γκαλερί ΙΝΤΕR ΑRΤ στη Στουτγκάρδη.
2008 -Αναδρομική έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.
2010 -"Η Τέχνη Και Ο Τόπος, 52 Σύγχρονοι Χανιώτες Καλλιτέχνες", Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων,
          Χανιά, Κρήτη
2010 -"Το σχέδιο Σωτηρία", Νοσοκομείο Σωτηρία, Αθήνα
2012 -"Χανιart 2012-Εικαστικές Διαδρομές στο Νομό Χανίων", Δήμοι Περιφερειακής Ενότητας        
          Χανίων, Χανιά, Κρήτη
2015 -"Η γενιά του ΄70: Έκθεση για τη στήριξη των Νέων της Τέχνης", Αίθουσα Τέχνης Έκφραση-
           Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα
2017 -"Εικαστικές Τέχνες και Αντίσταση 1950-1974", Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, Αθήνα


Έργα του Βασίλη Κελαϊδή βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο μουσείο Βορρέ, στην Εθνική Τράπεζα, σε δημοτικές Πινακοθήκες και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, τηλ: 210-9932145 και στα Χανιά τηλ:28210-31181




*     *     *

Έργα




Ο Σπιθομανώλης, λάδι σε ξύλο.








Απειλή Ι, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Δημήτρη Τρικούλη.









Απειλή ΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.








Απειλή IV, ακρυλικά σε ξύλο, συλλογή Δημήτρη Κακαβελάκη.






Απειλή V, ακρυλικά σε ξύλο, συλλογή Εθνικής Πινακοθήκης.








Απειλή VI, ακρυλικά σε καμβά.






Απειλή ΧI, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Δημήτρη Καρτάκη.







Απειλή Χ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Θανάση Τσακιρίδη.








Απειλή ΧI, ακρυλικά σε καμβά.






Απειλή ΧΙI, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Ανδρέα Βέργου.







Απειλή ΧΙΙI, ακρυλικά σε καμβά.







Απειλή ΧIV, ακρυλικά σε καμβά.










Πέτρινος Κόσμος Ι, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Ευμορφίας Λαμπριανίδου.








Πέτρινος Κόσμος ΙΙΙ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Ανδρέα Βέργου.








Πέτρινος Κόσμος VΙ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Άννας Παπάζογλου.







Πέτρινος Κόσμος VIΙ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Αντώνη Βαρουχάκη.








Σιωπηλός Κόσμος Ι, ακρυλικά σε καμβά.








Σιωπηλός Κόσμος ΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.










Σιωπηλός Κόσμος ΙΙΙ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Αλίκης Παυλίδη.












Σιωπηλός Κόσμος VIIΙ, ακρυλικά σε καμβά.








Απειλή XVII, ακρυλικά σε καμβά.







Η Αρετή, ακρυλικά σε καμβά.









Σωματογραφίες Ι, ακρυλικά σε καμβά.








Σωματογραφίες ΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.










Σωματογραφίες ΙΙΙ, ακρυλικά σε καμβά, συλλογή Στέφης Βρέζα.










Σωματογραφίες ΙV, ακρυλικά σε καμβά.



 





Ανδριάντες ΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.












Σωματογραφίες VII, ακρυλικά σε καμβά.










Ανδριάντες ΙΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.







Ανδριάντες ΙV, ακρυλικά σε καμβά.








Ανδριάντες Vακρυλικά σε καμβά.







Ανδριάντες VΙ, ακρυλικά σε καμβά.








Το Γράμμα, ακρυλικά σε καμβά.









Ανδριάντες VIΙ, ακρυλικά σε καμβά.








Ανδριάντες VIIΙ, ακρυλικά σε καμβά.







Ανδριάντες ΙX, ακρυλικά σε καμβά.







Ανδριάντες X, ακρυλικά σε καμβά.








Ανδριάντες XΙ, ακρυλικά σε καμβά.







Σωματογραφίες ΧΙΙ, ακρυλικά σε καμβά.








Ανδριάντες XIIΙ, ακρυλικά σε καμβά.







Ανδριάντες XΙV, ακρυλικά σε καμβά.











Σωματογραφίες VIII, ακρυλικά σε καμβά.








Προσωπογραφία,  ακρυλικά σε καμβά.













Σωματογραφίες Χ, ακρυλικά σε καμβά.